جادوی سیاه

چشم هایت خیلی سیاه بود. به من که نگاه میکردی موج های سیاهش تفکراتم را می بلعید. درست مثل سیاهچاله، چشم هایت نگاهم را به خود می کشید. گفته بودند جادوی سیاه خطرناک است، گوش نکردم...

من یاد گرفتم

من یاد گرفتم که احساسم را بیان نکنم، که دردو دل هایم را تایپ کنم، که بغضم را با کلمات فریاد کنم.

من یاد گرفتم که همیشه بهترین دوست هایم را‌ در واقعیت پیدا نکنم. بهترین دوست هایم مجازی بودند، ادم هایی متفاوت با من، با کیلومترها فاصله. ادم هایی که حرف هایشان به من و حرف هایم به انها از ته دل و واقعیست.

من یاد گرفتم منتظر ماندن کسی نمانم. ادم ها میروند، واقعی ها میروند، مجازی ها هم. من یاد گرفتم به ماندن ادم ها، به ماندن بهترین دوست هایم دل نبندم. یاد گرفتم‌ ببینم که زندگیشان عوض میشود، ببینم که خوشحال تر میروند، گاهی کمی غصه هم بخورم حتی اما بگذارم بروند.

من یاد گرفتم تنها باید باشم. یاد گرفتم قرار نیست ادم ها تنهایی من را پر کنند، قرار نیست من تنهایی کسی را پر کنم، قرار است بیایند و بروند، بیایم و بروم. قرار نیست کسی آنقدر ها هم اهمیت بدهد.

باور کردم عشقی وجود ندارد و دلیلی نمیبینم کسی بخاطر عشق بخواهد بماند. 

هیچ چیز ماندنی نیست.

من خوشحالم.

بودن قول نیست، وظیفست

انقدر بعضی ها حضور پر رنگی در زندگیت دارند که فکر میکنی اگر نباشند هیچوقت نمیشود. اما میفهمی که وقتی نیستند زندگی به طرز احمقانه ای جریان دارد.

فکر میکنم دلم میخواهد دوباره بنویسم. دلم برای متن های گاه گاهم تنگ شده است. فکر میکنم از کسی که بودم فاصله گرفته ام. فکر میکنم رفتارم کمی عوض شده. من خود جدیدم را دوست دارم.

گفته بود «قول میدم نرم»، دوستم امروز گفت: بودن قول نیست،‌وظیفست.