یار من؟خدا! حکم؟ هجر!

امشب 4شنبه سوریست. آتش زده اند همه جارا که: تو نیستی! هر شعله ی رقصنده، پاره ی قلب فروپاشیده ی من است که هزاران تکه اش در باد، میگدازد و فریاد میکند که: هیهات که تونیستی!

شادی میکنند و من نمیفهمم چرا؟ مگر نبودت هم شادی دارد؟ باید فریاد برآورد از جان! باید اسمان را در نرودید وزمین را پاره پاره کرد از نبودنت.

صدایی نمیشنوم، تنها صدای کر کننده ی سکوتیست که بعد تو بر جانم حاکم شده است.

باران هم میبارد. مثل ابرهای دلم. سنگین، بی وقفه، بی صدا...

آه این فریاد های بی تو چقدر دردناکند. بیا با هم فریاد کنیم نبودنت را. از شعله های سرخ وجودم بپریم و فریاد کنیم هی: زردی عشقمان از من بود و سرخیش از تو. گرمیش از من بود و سردیش از تو.

این ضجه ها با هم در آمیخته. بوی دود می آید و خون. بوی نم باران و بوی چوب سوخته...